प्रस्तावना

आजच्या पुण्यात काही गोष्टी बोलल्या जातात पण त्यांचा पुरावा कधीच मिळत नाही.
एक अफवा आहे की शनिवारवाड्यात एक गुप्त दुसरा दरवाजा आहे – जो फक्त “एक विशिष्ट वेळेला” उघडतो, आणि जे तिथे शिरतात… ते परत येतच नाहीत.

---

पात्रांची ओळख

• ऋषभ – History PhD student, पुणे विद्यापीठात रिसर्च करत आहे
• दिव्या – त्याची बहिण, Vlogger
• बूढा Dadaji – वाड्याजवळ राहणारा 90 वर्षांचा माणूस, जो म्हणतो की त्याने “दुसरा दरवाजा” पाहिला आहे
• केतन – ऋषभचा मित्र, थोडा संशयी, पण टेक्नोलॉजीमध्ये मास्टर

दिव्या ब्लॉगसाठी वाड्याचा मिडनाईट टूर घेत आहे. Dadaji त्यांना सांगतो:
“तुम्ही समोरचं पाहताय. पण दरवाजा जमिनीखालून आहे… रक्ताने बांधलेला…”

तुम्ही हे ऐकलं आहे का? की वाड्याच्या जमिनीखाली गुप्त तळघर आहे?
ते सापडतं – एक अर्धवट बंद लोखंडी दरवाजा – जो सापडतो रात्री 12:13 ला.

दिव्या व्लॉगिंग करत असताना दरवाजा उघडतो… आत पूर्ण अंधार आहे… पण एक वाजलेली घंटी, आणि कुजलेल्या फुलांचा वास.
कुठून तरी एक आवाज:
“तू का आलास?… तू पण गद्दार आहेस का?…”

दिव्याच्या हाताला आग लागते पण जळत नाही… एक पांढऱ्या कपड्यातला मुलगा दिसतो, ज्याचे डोळे रडत आहेत.
तो म्हणतो:
“मी नरायण नाही… मी त्याचा सावली आहे… मला बाहेर यायचंय…”

Dadaji सांगतो –
“मी लपवलं होतं ते रहस्य… मीच होता जो दरवाजा बांधला… कारण नरायण पेशव्याचा खरा आत्मा नाही मेलेला – तो तळघरात अडकलेला आहे.”

ऋषभ दरवाज्यातून पलीकडे जातो. दिव्या त्याला खेचते.
फक्त एकच वाक्य ऐकू येतं –
“तो माझ्यात शिरला…”

दुसऱ्या दिवशी सकाळी वाडा पुन्हा सामान्य दिसतो, पण ऋषभ कुठेच नाही…

---

🔚 कथेचा शेवट:

आजही शनिवारवाड्यात रात्री 12:13 ला जर कुणी जमिनीवर कान लावले… तर दरवाजाच्या पलीकडून रडण्याचा आवाज येतो…

२“शनिवारवाडा: तळघराचा शाप”

मुख्य घटनाक्रम:

1. ऋषभ, दिव्या, केतन व Dadaji दरवाज्याचा शोध घेतात
2. शनिवारवाड्यात जमिनीखालचा गुप्त दरवाजा सापडतो
3. त्या दरवाजाच्या आत आत्म्यांची सावली – एक मुलगा जो म्हणतो, “मी नरायण नाही…”
4. शेवटी ऋषभ गायब होतो आणि दिव्या म्हणते, “तो माझ्यात शिरला…”

🪔 शेवटी:

दरवाजा बंद होतो. पण काहीतरी बाहेर आलं आहे.

📍 ठिकाण बदलतो: माळसर – पुण्याच्या बाहेर एक भूतपूर्व पेशवाई वाडा

आता जिथे ऋषभ नाही, तिथे दिव्या हळूहळू बदलते आहे. ती बोलत नाही, तिला भास होतात. केतन तिला एका माळसर नावाच्या वाड्याजवळ नेतो – जिथे तो म्हणतो “इथंच नरायणाचा खरा इतिहास लपलेला आहे.”

दिव्या – आता तिच्या डोळ्यांत वेगळाच भाव.
तिला रात्री आठवतो एक मुलगा जो म्हणतो – “मी परत आलोय. आता न्याय होईल.”
एका खोलीत तिला एक जुनी पेशवाई डायरी सापडते – जिथे लिहिलंय की नरायणरावाचा जुळे भाऊ होता, जो गुप्त ठेवला गेला होता.

केतन व Dadaji तिला शोधून माळसरच्या गुप्त कक्षात नेतात – तिथं एक अघोरी यंत्रणा चालू होते.
दिव्या नकळत मंत्र बोलू लागते.
एक अंधारलेली सावली उठते – ती म्हणजे जुळे भाऊ, ज्याने नरायणचा आत्मा अडकवला होता.

दिव्या “त्याची वाहक” बनते – तिचा आवाज नरायणचा होतो.
वाड्यात रक्ताने लिहिलं जातं:
“मी एकटा नाही. आम्ही आता दोन आहोत.”
वाड्याच्या कोपऱ्यात एक बकरीचा बळी दिला जातो – पण कोण दिलं?

शेवटचा क्लायमॅक्स:
ऋषभ परत येतो… पण जसा होता तसा नाही.
तो फक्त एवढंच म्हणतो –
“मी त्या दरवाज्यापलीकडे गेलो… आणि आता सगळं इथंच आणणार.”

🪔 शेवटचं दृश्य:

शनिवारवाड्याचा दरवाजा स्वतः उघडतो…
आणि समोर दिसते – दादी… जी हसते आणि म्हणते:
“सगळी गोष्ट मीच सुरू केली होती… आता संपवायला आलीय.”