स्थान: माटुंगा, मुंबई.
वर्ष: 2023.

वेदांत देशमुख, एक तरुण फोटोग्राफर, मुंबईच्या हरवलेल्या वास्तूंचा फोटो प्रकल्प करत असतो. एके दिवशी, माटुंगा परिसरातील जुन्या नकाशात त्याला “भानुमती वाडा” नावाचा एक वाडा दिसतो – पण प्रत्यक्षात कुणालाही त्याचा पत्ता ठाऊक नसतो.

तो वेडागत त्या वाड्याचा शोध घेतो. अखेर एका म्हाताऱ्या भिकाऱ्याजवळ त्याला धूसर माहिती मिळते:

“वाडा सापडला, तरी परत येणं शक्य नाय. भानुमती अजून तिथंच राहते…”

वेदांतला हे एकदम मजेशीर वाटतं. त्याने Google Maps, स्थानिक नागरी रेकॉर्ड्स आणि जुन्या छायाचित्रांचं विश्लेषण करून एक अर्धा पडलेला मार्ग शोधतो – एका गल्लीत एक बंद लोखंडी गेट.

गेट उघडतं. समोर दिसतो एक हरवलेला वाडा – ओसाड, पण कसा तरी सुरक्षित वाटतो.

तो फोटो काढायला लागतो.
पण अचानक त्याच्या कॅमेऱ्याच्या स्क्रीनवर काही क्षण “एक महिला” दिसते – पांढरं साडी, डोकं झाकलेलं, डोळे काळे काळे… पण समोर कोणीच नसतं.

रात्री तो परततो, पण त्या रात्री त्याच्या फोटोमधून आवाज येतोत… आणि तो अर्ध्या रात्री उठून ओरडतो:

“भानुमती… तू खरंच आहेस?”

वेदांत पुन्हा वाड्यात परततो.
यावेळी तो एकटाच नाही – त्याच्यासोबत आहे त्याचा मित्र रवी आणि एक डॉक्युमेंटरी फिल्ममेकर – ऐश्वर्या.

तीनजण वाड्यात प्रवेश करतात.

• पहिल्या मजल्यावर एक खोली आहे जिथं सगळं वस्त्र-विन्यास आजही स्वच्छ ठेवलेलं आहे.
• दरवाजे आपोआप बंद होतात.
• भिंतींवर कोरलेल्या गोष्टी वाचून त्यांना समजतं: “भानुमतीला तिच्या पतीनं मारलं… तिचं शरीर वाड्यात अजूनही कुठं तरी गाडलेलं आहे… ती मुक्त नाही झालेली…”

रात्री १२ च्या सुमारास ऐश्वर्याच्या शरीरात भानुमतीचा आत्मा प्रवेश करतो. तिचा आवाज बदलतो. ती बोलते:

“मी परत आलीये… पण हा फसवणारा – वेदांत – माझ्या नवऱ्यासारखा दिसतो… त्याला सोडणार नाही!”

वेडांतवर हल्ले होतात. रवीला वाड्याच्या तळघरात एक दरवाजा सापडतो, जो दगडांनी बंद केलेला असतो.

ती दरवाजा फोडतात आणि तिथे एक सांगाडा – आणि एक प्राचीन लाकडी पिशवी सापडते. त्यात आहे:

• भानुमतीचं मंगलसूत्र
• आणि एक झिजलेली डायरी, ज्यात तिच्या नवऱ्याचं कबूलनामा लिहिलेला आहे.

वेदांत भानुमतीच्या आत्म्याला त्या वस्तूंनी शांती देण्याचा प्रयत्न करतो, आणि अखेर ऐश्वर्या बेशुद्ध होते.

सकाळ होते. वाडा पुन्हा हरवतो – जणू कधीच नव्हता.

वेदांतची डॉक्युमेंटरी रिलीज होते: “Mumbai’s Forgotten Mansion”
पण अखेरच्या सीनमध्ये, स्क्रीनवर एक काळंभोर डोळ्यांचं चित्र चमकतं… आणि एका मुलीचा आवाज ऐकू येतो:

“मी अजून पूर्ण मुक्त नाही झाले…”