एका रात्री चिंटू दादाजींना विचारतो, “दादा, वडाच्या झाडाखाली कोण तरी रडतंय…”

दादाजी हसतात, “अरे, वड झाडाला वय झालं, कदाचित झाड चिखलात सापडलं असेल!”

पण त्या रात्री खरंच घरामागून कुजबुज ऐकू येते

मांजर “झुमका” अंगावर फुलं फुलवत घाबरून घरी पळते

माई (दादी) गावात सांगते, “ही झाडं बघा… यात आत्मा राहतात”

30 वर्षांपूर्वी त्या झाडाखाली एका बाईचं आत्महत्या झालं होती

तिचं नाव होतं श्यामला, ती गावातून गायब झाली होती

माई सांगते, “तिचं काहीतरी अपूर्ण राहिलंय म्हणून ती परत आली असावी…”

चिंटू आणि त्याचे मित्र एक दिवशी दिवसा त्या झाडाखाली जातात

तिथं त्यांना जुना तुटका रेडिओ, एक मोडलेला चप्पल आणि एक पर्स सापडते

पर्समध्ये एक जुना फोटो: श्यामला आणि तिचं लहान मूल

चिंटू ठरवतो: “मी हे गुपित शोधणार!”

दादाजींना हे सगळं समजल्यावर ते म्हणतात:

“श्यामला माझ्या बहीणीसारखी होती”

“तिचं बाळ लहानपणी हरवलं… ती झाडाखाली रडायची”

“गावाने तिला वेडी समजून झाडाखालीच टाकून दिलं…”

हे ऐकून चिंटू ठरवतो – तिचं आत्मा शांत करायचं

रात्री चिंटू आणि दादाजी त्या झाडाखाली जातात

त्यांनी एक छोटा हवन, फोटो ठेवून प्रार्थना केली

अचानक झाड हलतं, पण कोणताही आवाज न होता फक्त “धन्यवाद…” असं एका बाईचा स्वर येतो

दुसऱ्या दिवशी झाडाखालची जागा स्वच्छ दिसते, पाखरं गुणगुणतात

🔹 शेवटचा भाग:
गावात पुन्हा गोंधळ नाही

दादाजी म्हणतात, “कधी कधी आत्मा रडत नसतो… तो काही सांगायचा प्रयत्न करत असतो”

चिंटू मोठा होऊन लेखक बनतो – आणि त्याची पहिली गोष्ट असते – “वडाच्या झाडाखालचा आवाज”