पुण्याच्या एका गजबजलेल्या कॉलेजमध्ये, आयुष नावाचा एक सामान्य मध्यमवर्गीय मुलगा त्याच्या इंजिनियरिंगच्या शेवटच्या वर्षात होता. शांत स्वभाव, थोडासा अबोल, पण मनाने खूप सच्चा.

एका पावसाच्या संध्याकाळी, तो कॉलेजच्या ग्रंथालयातून बाहेर पडत असताना त्याची अचानक भेट झाली – स्वरा नावाच्या मुलीशी. तिच्या केसात पावसाचे थेंब साचले होते, डोळ्यांमध्ये आश्चर्य होतं, आणि हातात होती एक छोटी लाल डायरी.

“सॉरी… ही तुमची आहे का?” आयुषने विचारलं.
“नाही, पण आता असू शकते,” असं म्हणून ती हसली.

ती हसली आणि आयुषचं मन हरपलं…

स्वरा आयुषच्या कॉलेजच्या जवळच एका बुटक्या घरात राहत होती. काही महिन्यांमध्ये दोघांमध्ये मैत्री झाली. स्वरा हसरी होती, पण तिच्या डोळ्यांत कायम एक हळवा उदासी असायची. ती फारसं स्वतःबद्दल बोलायची नाही.

एक दिवस आयुषने तिला थेट विचारलं,
“स्वरा… तू इतकी सुंदर आहेस, हुशार आहेस, पण खूप एकटी का वाटतेस?”

स्वराचं उत्तर होतं,
“कधी कधी भूतकाळ खूप जवळ असतो, आयुष… आपण कितीही दूर पळालो, तरी तो सावलीसारखा मागे असतो.”

एक दिवस आयुषला तीच लाल डायरी पुन्हा सापडली – पण यावेळी स्वराच्या परवानगीने वाचायला मिळाली.

त्या डायरीमध्ये एक वेगळंच जग होतं – स्वराचं पहिलं प्रेम, एका मुलावर विश्वास, फसवणूक, मानसिक त्रास, आणि आत्महत्येचा प्रयत्न. पण एका वृद्ध स्त्रीने तिला वाचवलं होतं. आणि ती स्त्री तिची आई नव्हती – ती होती स्वराची सावली – तिचं आत्मभान.

“माझं आयुष्य तिथेच थांबायला पाहिजे होतं… पण कोणीतरी मला पुन्हा जिवंत केलं – आता मी एक वेगळी स्वरा आहे, पण मला प्रेमावर अजूनही विश्वास ठेवायचा आहे…” – असं डायरीत लिहिलं होतं.

आयुष सगळं वाचून स्तब्ध झाला. त्याने स्वराला घट्ट मिठी मारली.
“तुझा भूतकाळ सावली असेल… पण मी तुझा प्रकाश होईन,” असं तो म्हणाला.

स्वरा हसली – खऱ्या अर्थाने, पहिल्यांदा.

कॉलेज संपलं. आयुष आणि स्वरा एकत्र राहू लागले. त्या दोघांच्या नात्याचं नाव ‘पूर्णत्व’ नव्हे, तर ‘स्वीकृती’ होतं. त्यांनी एकमेकांना परिपूर्ण केलं नाही, पण एकमेकांना स्वीकारलं.

कधीकधी आयुष रात्री उठायचा – आणि खिडकीजवळ उभ्या स्वराकडे बघायचा…
“तू काय करतेस?”
“फक्त सावली पाहतेय… आता ती घाबरवत नाही.”

🕯️ शेवटी:

प्रेम कधी आदर्श नसतं…
पण ते खरं असेल, तर सावल्यांनाही प्रकाश मिळतो.